Nos Dushi Isla Kòrsou

Het wordt tijd om eens een blogje te schrijven over kenmerkende dingen van Curaçao. Sommige dingetjes zijn minder bijzonder, andere zaken kunnen wij ons als Nederlanders amper voorstellen. Laten we eerst eens beginnen bij de belastingdienst.

Wanneer je als buitenlander naar Curaçao komt is het op zijn zachtst gezegd prettig om zekerheid te hebben over je financiële zaken. Hoeveel kost het verblijf daar? En daar hoort ook de vraag bij: Moet ik belasting betalen. Hier op Kòrsou is het heel makkelijk. Daar kom je pas achter als je het land weer uit gaat. Als je geluk heb kun je gratis weer weg, als je pech hebt betaal je 80.000 (concrete situatie van iemand die recent vertrokken is). Kan je dit van te voren nagaan? Nee. Kan je op regels en afspraken teruggrijpen? Heel moeilijk. Er bestaat geen belastingdienst site waar antwoord staat op alle vragen, er is geen belastingtelefoon waarbij je de garantie heb dat als je een tweede keer belt dat je dan hetzelfde antwoord heb. En bovendien, als je belasting moet betalen wanneer je het land vertrekt dan heb je gewoon zelf de verkeerde douane beambte gekozen ;-) Misschien was die met het goede been uit het verkeerde bed gestapt….

…. Want dat is het volgende bijzondere aan Curaçao. Gezinnen zien er vaak heel bijzonder uit. Een gezin, dat leeft met twee vaders in huis, waar moeder nadrukkelijke persoonlijkheid is en de lakens uitdeelt, en oma het niet kan laten om zich ermee te bemoeien is niet zeldzaam. Er lopen allerlei seksuele lijntjes. Dat is een groot probleem op dit eiland. Een gezin met kinderen van verschillende vaders komt erg veel voor.

Verder is Curaçao natuurlijk het eiland van de sneeuwwitte stranden, met azuurblauw water en wuivende palmbomen. Het land van de batido's en de tamarijnen. Het land van het papiaments, Nedelands, Engels en Spaans. Het land van de 150 verschillende Nationaliteiten op 150.000 inwoners. Het land van de mundi's en de hagedissen. Het land van de blauwe vlag met gele sterren. Het land waar eten heel lekker en belangrijk is. Het land van de salsa en de bright bier. Het land waar in één taart 1,5 kilo suiker en 23 eieren gaan. Het land waar vrouwen nepnagels hebben die 2 cm langer zijn dan hun vingers en sierlijk met beschilderd zijn. Het land waar je varkensstaart en kippenpootjes eet. Het land waar het vieren van verjaardag een heel ritueel is. (daar ga ik nog een blog over schrijven).

Het is grappig om te merken wat een verschil in beleving van afstand. Hier is 25 km rijden wel heel erg ver, in Nederland is dat naast de deur. Nou geef ik toe, de wegen zijn niet helemaal vergelijkbaar. Gaten waar de as van de auto van doorbreekt, wegwerkzaamheden die gerust een half jaar duren en asvaltpleister die maken dat je hobbelend en bobbelend over de wegrijdt. Ik heb me wat vaak verbaasd over dat de auto nog schokdempers heeft.

Een APK is te krijgen terwijl je nog in de auto zit, maar een reparatie kan soms een jaar op zich laten wachten omdat drie keer uit Japan het verkeerde artikel komt. De boodschappen zijn 50 % duurder en de Albert Hein is exact hetzelfde als in Nederland. De airco is bijna bevriezend en de kerk is in de bios. In de bus staat gospelmuziek aan en in de winkel Don Moen. Kerst is verkeerd want Jezus is niet op die dag geboren en als je sinterklaas viert ben je wel helemaal van God los. Veel knallen met oud en nieuwe om de geesten te verjagen en de Rooms-katholieke kerk die voodoo heeft geaccepteerd.

Dat is mi dushi isla Kòrsou. Mi te ami.

MF