Waar ben ik nu mee bezig??

Hallo Allemaal,

Ik heb al een tijdje niets van me laten horen van mijn leven hier op Curacao. Soms dan ben ik in mijn hoofd druk bezig met denken, dan komt er niet zoveel op papier. Vaak komt dat weer wanneer ik zelf begin te begrijpen waar ik over nadenk en in zie in welke fase ik nu ben. Op zo'n moment zit ik nu dus het is weer tijd voor een verhaaltje.

De eerste inwerkmaanden heb ik wel gehad bij Hebron. Ik kan wel zeggen dat ik nu aardig weet hoe alles loopt en hoe ik mijn werk moet doen. De basisdingen, zoals hoe laat ze naar school moeten en wanneer er boodschappen gedaan worden, weet ik nu wel aardig en vragen wat minder aandacht. Daardoor is er in mijn hoofd meer ruimte om verder na te denken. Wat wil ik doen hier op dit eiland en wie wil ik zijn voor de kinderen, en voor de kerk.

Voor dat ik naar Curacao ging had ik heel erg sterk het verlagen om een soort Doorbrekers @ Home groep te beginnen op Curacao. Gewoon ontmoetingen met christenen onder elkaar waarin we voor elkaar strijden in de gebeden, geloven in Gods goedheid, radicale keuzes maken, in de bres springen voor Curacao, avondmaal houden met elkaar en alle andere dingen wat christenen gewoon zijn om met elkaar te doen. God heeft daarin heel bijzonder voorzien door de mensen die Hij op mijn pad heeft gebracht (zie vorige blog). Daardoor is het verlangen nog groter geworden. Ik zou zo graag in volle vuur en vlam willen zijn voor Jezus en van de kracht van de Heilige Geest en dit als een olievlek zien verspreiden over Curacao. Volgens mij broedden er ook wat dingen op Curacao. Maar daar kan ik nog een lange blog over schrijven. Al met al hoop ik echt op meer Geestelijk leven op Curacao. Passie voor Jezus en een leven uit de Heilige Geest.

Verder ben ik veel aan het nadenken over hoe ik voor de kinderen kan zijn. Wat hebben de kinderen nodig? Een vader! Maar dat ben ik niet voor ze. Zo wel, dan ben ik een hele trieste vader. Een vader die over een jaar weer doei zegt, zoals alle mensen die zeggen dat de kinderen kostbaar voor ze zijn. Een vader kan ik niet voor ze zijn. Niet biologisch, maar ook niet doordat ik weer vertrek. Toch wil ik zo goed als ik kan het Hart van God de Vader laten zien. En de kinderen liefhebben, vertrouwen (en dat is nogal revolutionair), supporten, meeleven, kwetsbaar zijn, en ze opweg helpen naar de volwassenheid. dit is best een training. De leiding nemen over een dag, of over de kinderen, is stukken makkelijker dan ze echt supporten, en één met ze proberen te worden. De dossiers doorlezen van je clienten is veel makkelijker dan een paar uur eerder bij muziekles komen en kijken wat ze kunnen.

Jullie mogen voor me bidden dat me ogen meer en meer open zullen gaan voor hun hart, hun denken, hun voelen maar ook hun pijn.

Zo, dit zijn wat dingen waar ik over nadenk, er zijn er nog wel meer maar het is nu eerst slaaptijd.

Liefs Matthijs

Diepe vriendschappen

God heeft me hier op dit eiland bijzonder gezegend met een aantal hele bijzondere contacten en vriendschappen. Ik kan niet voor een klein beetje omschrijven hoe waardevol en bijzonder deze vriendschappen zijn. Dit wil ik echt doorgeven als dankpunt. Op dit moment ben ik net terug van Matthias en Anne. Ik ben daar geweest samen met Tio Arjan. Met z'n vieren zijn we een heel intiem clubje geworden. Een van verlangen, dorstig naar God en de ontmoetingen bestaan daardoor ook veel uit zingen, bidden en praten over je leven met God. Niet op een manier zoals de ouderling zou doen, maar meer zoals een bouwvakker dat zou doen. Ruw, met een woordkeuze waar je de preekstoel niet mee op komt, maar echt en vol van God.

Verder zijn er nog een paar andere contacten waar ik heel blij mee ben. Of contacten waarvan ik verwacht dat ze heel belangrijk voor me gaan worden. Echt, dank God daarvoor. Dit is zo mooi.

Groetjes Matthijs

Zegen en Vloek

Vorige week maandag hadden we een teamavond met een thema wat me bijzonder aanspreekt. En geinspireerd door die avond in combinatie met wat Bijbelgedeelten waar ik zelf over nadenk ga ik nu een blog schrijven over zegen en vloek.

Als ik zou denken dat tegenslagen, en moeilijke situaties, van God komen, dan is zou ik het heel moeilijk vinden God te vertrouwen. Ik vertrouw hem juist in zijn liefde en zorg voor mij. In zijn mildheid, in zijn vriendelijkheid. Zijn goedheid en gunst. Ik bedoel dit niet lievig, zacht, zonder karakter, of als een sinterklaas. Nee, soms is God heel duidelijk over dingen. Maar ik vertrouw God dat Hij als een goede Vader voor me zorgt.

Het verbaasd me vaak dat er zo veel christenen zijn die nog leven met het idee dat onze daden iets afdoen aan de liefde van God voor mij, dat mijn daden ervoor kunnen zorgen dat Hij me straft, ziek maakt of kunnen zorgen dat ik niet genees. Dat is weer de andere kant van eenzelfde soort redeneren. En zeg niet dat dit alleen voorkomt in de traditionele kerken waar elke zondag de wet wordt voorgelezen en geleerd wordt dat ziekte en gezondheid, voor- en tegenspoed uit de hand van God voortkomen (zondag 10 HBC) maar ook de pinkster- en evangelie gemeenten staan bol van type gebeden, een bepaalde levensstijl, die de zegen of vloek vermeerderen of verminderen. Daarbij brengt ook bij deze kringen gehoorzaamheid vaak nog de zegen, en ongehoorzaamheid de vloek. De wet mag niet meer gelezen worden. Nee, tuurlijk niet, we leven onder de genade. Maar gehoorzaamheid brengt nog steeds zegen, en ongehoorzaamheid nog steeds vloek. Precies zoals de wet ons dat leert.

Het zit in de aard van mens om zo te denken. Mensen willen regels, mensen willen beloning, mensen willen een religie waarvoor ze iets moeten doen. Of het nu de islam is waar je meer goede werken gedaan moet hebben dan slechte daden, of het nu het boedisme is waarin je jezelf tot een steeds hogere fase van verlichting moet werken of dat het nu het kapitalisme is waarin je zelf je eigen God bent en alles voor elkaar moet fiksen, al deze geloven vinden gretig aftrek bij mensen. Aan de ene kant gaan mensen gebukt onder dit juk, aan de andere kant geloven mensen in een beter bestaan, maar dan moet ik er wel wat voor gedaan hebben.

Gelukkig is Jezus zo totaal anders. Hij kwam om te geven en is gestorven om te vergeven. Zijn leven was een grote zegen voor de mensen om Hem heen en zijn sterven nam de vloek weg die de zonde over de mensen bracht. Dit is zo de basis van het Christendom. Jezus, gestorven in plaats van ons. Heeft onze vloek gedragen want vervloekt is een ieder die aan het kruis hangt (Gal 3:23). Zodat wij leven konden hebben door Hem. Leven uit de Geest, zichtbaar in het vlees, gevend naar de mensen om ons heen.

Goed om hier op in te zoemen, want hoewel zoveel mensen beleiden dat Jezus plaatsvervangend geleden heeft, dat hij onze vloek op zich heeft genomen, blijven christenen geloven dat we opnieuw onder de vloek van God kunnen vallen. Ik betrap mezelf er zo vaak op. Als op gegeven moment ik schade maak aan een auto dan denk ik zou gauw dat het komt vanwege gedrag van de vorige dag ofzo. Echt, het zit er heel vaak, in hele kleine of grote dingetjes in, dat ik denk ik oorzaak en gevolg. Dit gebeurd vanwege zonden, of fouten of nalatigheid naar God toe. Maar dat is niet zo. Indien uw aardse vader u goede gaven geeft, hoeveel temeer niet je Hemelse Vader. Zou Hij die, zelfs zijn eigen Zoon gegeven heeft, je met Hem niet alle dingen schenken.

Tuchtigt God dan niet? Een veelgehoorde vraag door christenen. Moeilijke situaties worden al gauw onder de tuchtiging van God geplaatst. God tuchtigt zeker. Ik ken het heel goed. Wanneer je de weg van God niet gaat, dan gaat God met zijn liefdevolle, maar ook hele duidelijke stem tot je hart spreken, en dat gaat echt diep en is niet altijd makkelijk.
Even een klein voorbeeld met betrekking tot de relate van Marijke en mij. God tuchtigt niet door ons veel ruzie te laten hebben. Dat is gewoon een teken dat we niet bij elkaar horen of dat de duivel zijn zinnen op onze relatie gezet heeft. Maar God tuchtigt met zijn liefdevolle stem, Matthijs, die weg moet je niet in gaan. Zoals een goede, liefdevolle Vader met zijn kinderen omgaat.

Ik ben begonnen met de afbeelding: Een vloek mist ieder doel. Elke vloek van deutoronomium 29 en 30 heeft het volk Israel gekend en tot op de dag van vandaag kennen ze als nati nog niet God zoals Hij is. Met alle respect voor Israel. Jezus heeft ons in zijn liefde gezegend, en ik hou van Hem. Als ziekte en tegenslag gebruikt om mensen weer bij Hem terug te brengen dan zouden mensen met veel moeiten Jezus heel erg kennen. Dat is gewoon niet zo. Vaak zijn ze verbitterd, hard en koud. Soms kiezen mensen ervoor er doorheen te gaan, en dan heeft hun keuze ze dichter bij Jezus gebracht, maar niet de moeiten.

Ik zou er nog heel veel over kunnen zeggen maar dan wordt mijn verhaal wel heel erg lang. Maar laat me dit nog zeggen.
Door het offer van Jezus is onze zondige status op Jezus gekomen en is zijn rechtvaardige status ons geworden.

21 Hem, die geen zonde gekend heeft, heeft Hij voor ons tot zonde
gemaakt, opdat wij zouden worden gerechtigheid Gods in Hem.

Dus er is geen legale grond waarop Gods vloek over ons kan komen. Zoals God rechtvaardig is om ons onze zonde te vergeven in Christus Jezus, omdat Hij ze betaald heeft zo is God ook rechtvaardig ons te zegenen omdat Jezus de zondige status, die de vloek met zich mee bracht, weggenomen heeft.

Wij nu zijn de gezegenden van de Vader, want...

... Een vloek mist ieder doel.

Hoe gaat het met Matthijs

Ik krijg nogal wat vragen over hoe het met mij gaat. En wanneer er weer berichtjes op mijn weblog komen.
Nou die berichtjes schrijven daar heb ik nu een stuk minder tijd voor. Ten eerste werk ik nu fulltime, daarbij zijn de vergaderingen, en nadat ik gewerkt heb ben ik echt wel moe. Dus dan ga ik meestal niet meer schrijven. Daarbij kook ik vaak op Veeris en ben ik samen met Peter (een van de contacten die ik gelegd heb op Korsou) actief bezig met armenwijken van Curacao. Dus mijn leven zit hier al best wel vol. Daardoor laat ik wat minder van me horen en kunnen jullie wat minder over me lezen. Al met al zullen er wel regelmatig berichten blijven komen op mijn weblog maar minder vaak als aan het begin.

Hoe gaat het met Matthijs?
Ik merk wel dat ik aan het begin heel hard in het leven hier gesprongen ben. Het past wel wat bij mijn karakter en ik heb ondertussen niet in de gaten dat het toch heel vermoeiend is. Daar kwam ik vorige week hard achter en toen heb ik even goed uitgerust. Nu doe ik alles wat rustiger aan. En let ik iets meer op wat het met me doet en hoeveel energie het kost. Dan gaat het prima.

Wat kost er dan zoveel energie?
Ten eerste alleen al de warmte. Dat vraagt echt veel van mij. Ik hou van de warmte, maar tegelijk is het ook slopend. Overdag kan ik niet echt vol ertegenaan. En 's avonds om half 9 is tankje leeg. In Nederland werkte dat meestal wel anders.
Daarbij land het ook steeds meer dat ik echt een jaar weg ben. En daarmee samengaand, dat het een illusie is om contacten vanouds dezelfde voeding te geven als voor vertrek. Dat is jammer. Ik word daar niet ineens down of depressief van maar het zijn wel dingen die ik even moet plaatsen en verwerken.
Verder is het werken intensief. De kinderen hebben energie voor tien, ook wanneer je een korte nacht heb gemaakt. Dat vraagt best wat. En daarbij het grenzen testen, de keuzes en afwegingen die ik steeds moet maken, de zoektocht over hoe liefde en duidelijk zo goed mogelijk samen gaan en het verlangen om iets veranderd te zien in het leven van de kinderen. Dat zijn allemaal dingen die hoofd en handen hard laten werken.
En dan natuurlijk nog die nieuwsbrief die zo snel mogelijk moet verschijnen. Dat heeft ook al heel wat hoofdbrekens gekost, al is het alleen al de vraag waar ik de tijd vandaan moet halen.

En de andere dingen behalve de moeheid?
Ik ben erg blij met een aantal goede contacten die ik inmmiddels heb op het eiland. En ik heb nog een paar mensen ontmoet waar ik nog verder contact mee wil leggen. Dat vind ik echt super gaaf en ik zie echt uit wat God daar doorheen gaat doen. Daar heb ik van te voren ook echt om gebeden en het is fijn om te merken hoe dat past.
Verder ben ik heel hard en veel aan het nadenken over Bijbelse Thema's. Daar wil ik dit jaar ook echt een duidelijker fundament in ontwikkelen waar ik sta, en belangrijker nog, om daar ook echt vanuit te leven. Maar het zijn wel dingen die ook intensief energie vragen van mij.
Mijn leven met God gaat redelijk goed. Alleen is heel reactief. Er zijn vaak zaken waarover ik God moet zoeken, en dan zoek ik Hem, maar ik zou graag vaker God willen zoek om wie Hij is, omdat ik verlang naar zijn tegenwoordigheid, omdat het de basis is van mijn dag. Dus daar ligt ook nog zeker een gebeds- en werkpunt.
Ik heb inmiddels mijn thuis gevonden in de Bido Nobo gemeente. Locatie de moovies. Dat is een Nederlandstalige, matig charismatische evangelische gemeente. En ik moet heel eerlijk zeggen, ik mis daar een beetje het vuur, het verlangen en de passie naar God. Maar misschien moet ik dat niet in de kerk, maar in mijn eigen leven zoeken.
Verder luister ik nog altijd graag de preken van de Doorbrekers, en daar groei ik dan ook weer door.

Contact
Ik ben heel blij met het contact dat jullie zoeken, en de intensiteit waarmee jullie de weblog bezoeken. Momenteel kan ik nog niet helemaal waarmaken om net zoveel te reageren om via mails, blogs, nieuwsbrieven, bellen en msnen. Omdat ik ook nog veel andere dingen aan mijn hoofd heb. Ik ben erg blij dat jullie mij niet vergeten, en dat is andersom ook echt het geval. Misschien ben ik jullie nu minder vergeten als alle jaren daarvoor omdat, door de afstand, ik weet wat ik mis.

En heel erg bedankt voor de vele kaarten.

Groetjes Matthijs