Waar ben ik nu mee bezig??

Hallo Allemaal,

Ik heb al een tijdje niets van me laten horen van mijn leven hier op Curacao. Soms dan ben ik in mijn hoofd druk bezig met denken, dan komt er niet zoveel op papier. Vaak komt dat weer wanneer ik zelf begin te begrijpen waar ik over nadenk en in zie in welke fase ik nu ben. Op zo'n moment zit ik nu dus het is weer tijd voor een verhaaltje.

De eerste inwerkmaanden heb ik wel gehad bij Hebron. Ik kan wel zeggen dat ik nu aardig weet hoe alles loopt en hoe ik mijn werk moet doen. De basisdingen, zoals hoe laat ze naar school moeten en wanneer er boodschappen gedaan worden, weet ik nu wel aardig en vragen wat minder aandacht. Daardoor is er in mijn hoofd meer ruimte om verder na te denken. Wat wil ik doen hier op dit eiland en wie wil ik zijn voor de kinderen, en voor de kerk.

Voor dat ik naar Curacao ging had ik heel erg sterk het verlagen om een soort Doorbrekers @ Home groep te beginnen op Curacao. Gewoon ontmoetingen met christenen onder elkaar waarin we voor elkaar strijden in de gebeden, geloven in Gods goedheid, radicale keuzes maken, in de bres springen voor Curacao, avondmaal houden met elkaar en alle andere dingen wat christenen gewoon zijn om met elkaar te doen. God heeft daarin heel bijzonder voorzien door de mensen die Hij op mijn pad heeft gebracht (zie vorige blog). Daardoor is het verlangen nog groter geworden. Ik zou zo graag in volle vuur en vlam willen zijn voor Jezus en van de kracht van de Heilige Geest en dit als een olievlek zien verspreiden over Curacao. Volgens mij broedden er ook wat dingen op Curacao. Maar daar kan ik nog een lange blog over schrijven. Al met al hoop ik echt op meer Geestelijk leven op Curacao. Passie voor Jezus en een leven uit de Heilige Geest.

Verder ben ik veel aan het nadenken over hoe ik voor de kinderen kan zijn. Wat hebben de kinderen nodig? Een vader! Maar dat ben ik niet voor ze. Zo wel, dan ben ik een hele trieste vader. Een vader die over een jaar weer doei zegt, zoals alle mensen die zeggen dat de kinderen kostbaar voor ze zijn. Een vader kan ik niet voor ze zijn. Niet biologisch, maar ook niet doordat ik weer vertrek. Toch wil ik zo goed als ik kan het Hart van God de Vader laten zien. En de kinderen liefhebben, vertrouwen (en dat is nogal revolutionair), supporten, meeleven, kwetsbaar zijn, en ze opweg helpen naar de volwassenheid. dit is best een training. De leiding nemen over een dag, of over de kinderen, is stukken makkelijker dan ze echt supporten, en één met ze proberen te worden. De dossiers doorlezen van je clienten is veel makkelijker dan een paar uur eerder bij muziekles komen en kijken wat ze kunnen.

Jullie mogen voor me bidden dat me ogen meer en meer open zullen gaan voor hun hart, hun denken, hun voelen maar ook hun pijn.

Zo, dit zijn wat dingen waar ik over nadenk, er zijn er nog wel meer maar het is nu eerst slaaptijd.

Liefs Matthijs